Het Nederlandstalige lied zit in de lift. Geenszins omdat onze Vlaamse minister-president Geert Bourgeois ooit dreigde de radiozenders een quotum op te leggen om het genre te promoten, maar enkel en alleen omdat er zich dusdanig grote talenten manifesteren dat je er moeilijk naast kan kijken. Namen van gevestigde waarden zoals Noordkaap of De Mens klinken ons als vanzelfsprekend in de oren, maar het loont ook meer dan de moeite om eens even over je schouder te kijken naar artiesten die zeker evenveel kwaliteiten in huis hebben. De in Antwerpen residerende Hasselaar Wouter Thijssen is zo een super getalenteerd iemand en heeft met zijn eerste plaat onder zijn eigen naam, een pareltje afgeleverd dat furore zou moeten maken in de Nederlandstalige pop- en rockwereld. Sterke teksten, een knap en warm stemtimbre met een -r die rolt zoals bij Frank Vander linden en een snedig gitaarspel om U tegen te zeggen, moet iedereen moeiteloos overtuigen. Britpoprockers zoals Morrissey en Suede liggen hem nauw aan het hart en dit alternatief rockkantje vind je zeker terug in de manier waarop hij zijn woorden kracht bijzet met heerlijke gitaarspinsels.

Als de naam Wouter Thijssen je zo meteen geen belletje laat rinkelen, dan herinneren zich sommigen - en zeker de Limburgers- zich de naam Asta wel, een groep die hij negen jaar geleden succesvol opstartte. Wouter woonde toen nog in Hasselt en de stad zelf was zo weg van zijn eerste single “Hasseltse straten”, dat ze besloot de videoclip te subsidiëren als uithangbord voor de stad van de smaak. Verder was hij als gitarist meer dan welkom bij de band van stadsgenoot Marco Z, die hij een paar jaar vergezelde.

Ondertussen is Thijssen naar zijn geliefde metropool Antwerpen verhuisd. Niets is echter mooier dan je hart en ziel in je eigen nummers te leggen. Gedurende al die jaren schaafde Wouter gestaag en vol vertrouwen verder aan zijn eerste album totdat alles tot in de perfectie in elkaar viel. Het resultaat mag er wezen: tien zelfgeschreven nummers, waaronder één instrumental, vloeiden uit zijn artistieke pen en werden ingeblikt in de Sputnikstudio van Joes Brands. Hij kon ook rekenen op de steun van een trits gerenommeerde collega’s waaronder Jo Jacobs (De Held), Marco Zanetton (Marco Z), Triggerfingers vellenmepper Mario Goossens en bassisten Wladimir Geel (ex-Noordkaap) en Dirk Cant (Vive La Fête). Hier houdt de creditlist geenszins op, want gebalde rockballades van het powertrio Thijssen-Cant-Goossens wisselen elkaar af met heerlijk rijke arrangementen, die kunnen steunen op onder andere viool en cello, maar ook op toetsen, pedal steel of vibrafoon.

Thijssen schrijft niet alleen knappe arrangementen voor zijn songs, hij pent ook lyrische teksten neer over zijn zielenroerselen. Liefde, verdriet en hoop gaan hier hand in hand, Met de strak rockende opener van de plaat “Grootstadsliefdes” levert hij dadelijk een visitekaartje af: een hakkende ritmesectie die Wouters wervelend gitaarspel vooruit stuwt op het jachtige ritme van de grootstad, waar de liefdes kort, vluchtig, maar heel intens kunnen zijn. De opgewekte opvolger “Nieuwe Kleren” geeft je een hoopvol zomers gevoel van iemand die verliefde vlinders in zijn buik voelt ronddartelen en de ganse wereld aankan, om met de diep ontroerende ballade “Als de twijfel” even een domper te zetten op de feestvreugde. Twijfel, een machteloos gevoel dat iedereen wel eens overvalt, maar waar Thijssen met de woorden “Keer terug naar nu” de gepaste therapie voor aangeeft.

Niet lang getreurd echter. In “Deze winter droom ik” jaagt Wouter ons met zijn muze stevig verliefd rockend door een besneeuwd stadslandschap, heerlijk beschreven in de knap dichterlijke en filmische bewoording “Valt de sneeuw op de wimpers van je gelaat”. Ook het assertieve “Hou je hoofd recht” geeft je letterlijk een moedige portie rockende peptalk met in de achtergrond een begeesterde elektrische gitaar, net als in het gekwetste “Kwijt”, waar hij gevoelens van spijt en woede over een verloren liefde letterlijk uitschreeuwt, geruggensteund door opwellende strijkers.

Het album sluit in tristesse gedompelde schoonheid af met “Winterdag”, dat met snijdend emotioneel gitaarspel troosteloos zijn tranen laat rollen over het sterfbed van een dierbaar iemand. Er valt zoveel moois te ontdekken op het debuutalbum van Wouter Thijssen dat zowel vocaal, instrumentaal als in woorden en arrangementen perfect inkleurt. Een man die zich met zijn eerste eigen plaat bij de absolute top van de Nederlandstalige indierock-scene schaart, verdient echter alle aandacht. Daarom, koop dit heerlijke album en overtuig jezelf van Wouters grote kwaliteiten.

Yvo Zels